پوشیدن شلوار لی ممنوع شد!

رسول پاپایی/ روزنامه اعتماد/ 5مرداد
پوشیدن شلوار لی از ابتدای مهر در مدارس استان مرکزی ممنوع اعلام شده است .  این خبری است که خبر گزاری ها در روز های گذشته به آن پرداخته بودند . به گزارش ایسنا اداره کل آموزش و پرورش استان مرکزی با ارسال بخشنامه ای به کلیه مدیران مدارس از انها خواسته به صراحت به اولیا و داشن اموزان اعلام کنند که از مهر ماه استفاده از شلوار لی در مدارس ممنوع است . اهمیت این خبر در آن است که بعد از گذشت چند دهه از پیروزی انقلاب اسلامی در نظام آموزشی هنوز تعریف روشن ، دقیق ، و صریحی در خصوص نوع پوشش ، جنس ، رنگ و طرح و اجباری یا اجباری نبودن ان ارائه نشده است . و هم چنان تابستان هرسال یکی از دغدغه های پدر و مادر ها انتخاب نوع لباس و رنگ آن برای بچه های مدرسه ای است ومدیران بدون توجه به تاکید های مسئولان مبنی بر اجباری نبودن لباس فرم اولیا را روانه تولید کنند گان و فروشند گانی می کنند که سلیقه شخصی مدیر را در قالب لباس فرم بر تن فرزندانشان می کند  .

 بر اساس ایین نامه های مو جود در مدارس ، لباس د انش آموزان باید از نظر دوخت و رنگ ساده و دارای ظاهری اراسته و تناسب با محیط آموزشی باشد . همچنین اضافه شده که ، لباس دانش اموزان فاقد هر گوه تصویر ونوشته متناسب با شئون اسلامی باشد .از نظر کارشناسان این کلی گویی و نپرداختن به مصادیق موجب شده تا هم چنان  مدیران مدارس سلیقه محوری و تشخیص شخصی خودرا معیار مناسب بودن یانبودن لباس دانش اموزان بدانند و هر ساله این تفاوت دیدگاه برای خانواده ها مشکلاتی را به همراه داشته باشد و چالش بین خانه و مدرسه باشد .

موافقان و مخالفان  لباس فرم

هر چند الزام به پوشش یکسان وهمرنگ در بساری از کشور ها جهان دیده می شود و از ان به اولین گام قانون پذیری  یاد می کنند اما همچنان این الزام محل نزاع موافقان و مخالفان بوده و هر کدام معایب و محاسنی را برای ان ذکر کرده اند . درکشور ما هم موافقان پوشش دستوری و لباس فرم می گویند .

پوشش یکسان و همر نگ در مدرسه ها مو جب می شود دا نش آموزان قانون پذیری را تمرین کنند ، اجتماعی شدن را یاد بگیرند ، و به قانون احترام بگذارند و به صورت عملی مشاهد کنند که سیاه وسفید و غنی وفقیر در برابر قانون یکسان هستند . انها می گویند : مدرسه محل اجتماع  فرهنگ ها و افرادی از طبقات اقتصادی و ا جتماعی مختلف است ، پوشش یکسان دانش آموز ان، علی رغم  فرهنگ های مختلف و سطح اقتصادی متفاوت، مو جب می شود که دانش آموزان بدون توجه به این تفاوت ها به راحتی با یکدیگر ارتباط بر قرار کنند و جریان ارتباط گیری را بین خود تسهیل کنند و تعامل بین یکدگر را سرعت ببخشند .  انها می گویند لباس یکسان در مدارس مو جب می شود احساس تبعیض تا حد زیادی کاسته شود و مدیر ومعلمان مدرسه هم راحت تر و سریع تر قوانین مدرسه را در بچه ها نهادینه کنند و میزان مقاومت در برابر قوانین را تاحد زیادی در دانش اموزان کاهش دهند .

در این میان مخالفان لباس فرم یکسان و متحد الرنگ هم می گویند :

ان چه که در ایین نامه ها ی مدارس ما در خصوص نوع ورنگ وشکل پوشش دانش آموزان امده است، بسیار کلی است و همین کلی گویی مو جب شده تا مدیران مدارس تعریف شخصی خودرا که مبتنی بر هیچ قاعده و اصل روان شناختی و اجتماعی نیست ، ملاک و معیار قرار دهند و باور ها وسلایق و فرهنگ و سنت های خاص خودرا در خصوص چگونگی پوشش و انتحاب رنگ لباس در دانش اموزان نهادینه کنند.و این امر موجب شکل گیری مشکلات پنهان در انان شده و در بزرگسالی  در رفتار و نوع پوشش انان نمایان می شود .

مخالفان تعیین لباس و رنگ متحد برای دانش اموزان می گویند : تنوع رنگ و طرح لباس از نظر روان شناسان موجب شادی ونشاط می شود .انها می گویند منافعی که موافقان مطرح می کنند مقطعی و کوتاه مدت بوده و رنگ و لباس یکسان در دراز مدت موجب کسالت روح وروان و به تبع آن خستگی جان و تن دانش اموزان می شود .

انها اضافه می کنند : پوشش یکسان و نگاه دستوری به لباس و رنگ پوشش در مدارس، ازادی عمل را در نطفه در درون دانش اموزان می کشد و روحیه انقیاد را در بچه ها پرورش می دهد و دایره اختلاف بین اولیا و بچه ها را شدت می دهد و مو جب می شود اکثراولیا به دلیل عدم اگاهی از اصول روان شناسی، رفتار های قهر امیز با فرزندان خود داشته باشند .

مخا لفان می گویند : گرایش به شیک پوشی و اراستگی و تنوع چیز بدی نیست . اموزش حدود ویاد دادن توان تشخیص و انتخاب پوشش مناسب در محیط های مختلف به مراتب سودمند تر از اجبار به یک نوع و رنگ پوشش است .

 انها می گویند : اموز ش و پرورش مطمئن باشد با اجبار و تغیرات ظاهری به میل وسلیقه مسئولین، نمی توان به هدف غایی که تغییر رفتار در دانش اموزان است رسید واین شیوه به یک مقاومت فرهنگی منجر می شود .

 در میان این تضارب آرا موافقان و مخالفان انچه که باید اضافه کرد این است که :

اول : پوشش یکسان در اکثر کشور ها و جود دارد بگونه ای که در نظام اموزشی پیشرفته ژاپن به عنوان یک اصل پذیرفته شده ،با این تفاوت که مانند مدارس ما به میل و سلیقه مدیران و مسئولان نبوده ، بلکه بر اساس مطالعات دقیق روان شناسی و اجتماعی و توجه به شرایط اقلیمی و جغرافیایی و ویژگی فرهنگی و منطقه ای تهیه و تنظیم می شود .

دوم : در بسیاری از کشور ها نظام اموزشی هر ساله قوانین مربوط به نو ع و رنگ پوشش دانش اموزان خود را مورد بازبینی قرار می دهند تا لباس فرم بچه ها مطابق با طراحی های جدید و از تنوع و جذابیت برخوردار باشند و تصور اجبار را به کمترین حد ممکن برساند.

   سوم :منصفانه است اگر بگویم در سال های اخیر تحولات خوبی در خصوص طراحی ورنگ لباس در مدارس دیده شده، اما بازنگری در قوانین مربوط به پوشش و ارائه تعریف روشن وصریح و حذف کلی گویی ها و تعیین مصادیق متناسب با شرایط  روز جامعه و در نظر گرفتن اقتصاد خانواده ها در قوانین مربوط به پوشش در مدارس ، می تواند از بسیاری از مشکلات این مقوله بکاهد و مانع سلیقه محوری مدیران شود .

چهارم : گرایش به لباس هایی مانند شلوار لی علاوه بر خاصیت "همیشه مد بودن" به کیفیت و ماندگاری ان هم بر می گردد توجه به کیفیت جنس پارچه و زیبایی در طراحی و دوخت لباس های فرم، از ضروریاتی است که کمتر مورد توجه مسئولان مدارس به هنگام عقد قرارداد با خیاطان و تو لید کنند گان قرار می گیرد .

پنجم : فراموش نکنیم مسائل مهم اموزش و پرورش همان هایی است که در مدارس اتفاق می افتند واز دغدهه ی مدیران ومعلمان و دانش اموزان هستند . بدون شک شایسته ی یک نظام آموزشی  که به دنبال تحول بنیادین و رساندن معلم ها به قله است، نیست که با گذشت چند دهه ،هنوز مسایل مهم اما ساده ای مانند، رنگ لباس ، نوع لباس ، مدل مو وآرایش آن و اجباری بودن یا نبودنش، گرفتن پول از اولیا ، قبض های برق و اب و گاز ، صبحانه معلمان ، و......همچنان مبهم و نیازمند مصا حبه و تائید و تکذیب مسئولان باشد.