احتراما ، عطف به مطلب مندرج در آن نشریه مورخ 11/3 /89 با عنوان «مراکز رفاهی به نام معلمان به کام ...» به اطلاع می رساند: در اکثر مراکز استان ها و شهرهای بزرگ مراکز رفاهی و آموزشی ، جهت ارائه خدمات رفاهی به فرهنگیان و خانواده محترم آنها مشغول فعالیت می باشند که ضمن بررسی عملکرد آنها و تجزیه و تحلیل فرم نظرسنجی ها بیانگر رضایت فرهنگیان بوده و سعی و تلاش همه دست اندرکاران تعلیم و تربیت افزایش سطح خدمات رفاهی می باشد.
این پاسخ وزارت آموزش و پرورش به یادداشت دلسوزانه همکار فرهنگی آقای رسول پاپایی در روزنامه خبر است . در این پاسخ از روی تنگ نظری حتی به نام نویسنده مطلب اشاره نکرده اند.
موضوع یادداشت ، سبد رفاهی کالا ها ی ویژه شامل برنج، روغن، شکر، گوشت قرمز، تن ماهی، رب گوجه فرنگی و مواد شوینده بود که قرار است قبل از ماه رمضان به فرهنگیان تحویل داده شود.
پاپایی نوشته بود که بسیاری از کار مندان دولت بدون هیاهو این گونه سبد ها را در یافت می کنند... و ی با اشاره به سبد رمضان دو سال قبل فرهنگیان افزوده بود : سیستم عجیب و غریب توزیع ان سبد صحنه هایی تاسف انگیز ی را رقم زد و بسیاری از معلمان عطای این نوع رفاه را به لقایش بخشیدند.
او با یادآوری سخن حاجی بابایی در دوره نمایند گی مجلس که گفته بود : « تصمیمات وزیر در بحث معیشت معلمان باید آثار داشته باشد» می پرسد: با وجود اینکه املاک تعاونی های مصرف و باشگاه های فرهنگیان و خانه های معلم همگی متعلق به آموزش وپرورش است ، چرا خروجی آنها برای معلمان کاهش هزینه و یا رفاه را به همراه نداشته است؟
پاپایی می نویسد: «خرید از این تعاونی ها هم از جهت کیفیت و هم از جهت قیمت مو جب کاهش هزینه برای فرهنگیان نمی شود . معلمان به هنگام مراجعه به تعاونی های مصرف با کالا های بی کیفیت و گرانتر یا مشابه با بیرون مواجه می شوند».
به عقیده پاپایی وضعیت باشگاه های فر هنگیان هم بهتر از تعاونی های مصرف نیست . وی می نویسد : این مراکز به بخش خصوصی اجاره داده شده است و تنها تابلو و عنوانشان از ان معلمان باقی مانده است .منو و ورودی این مراکز رفاهی هم از بخش خصوصی گرانتر و یا مشابه انها است و فلسفه وجودی این مراکز برای معلم ها مبهم است .
در پایان هم پیشنهادهای خود را مطرح می کند: آموزش وپرورش باید اجاره دادن این مراکز را به بخش خصوصی ممنوع کند و بین فر هنگی و غیر فرهنگی تفاوت و امتیاز خاص قائل شود . تعاونی های مصرف ملزم شوند که کالا های مورد نیاز خودرا از از تولید کننده اولیه تهیه کنند. در پایان هر سال مالی اعلام بیلان کنند و اجازه دهند نمایندگان معلمان هر منطقه از ارکان نظارت بر عملکرد این مراکز باشند.
رضایت فرهنگیان از مراکز به اصطلاح رفاهی آموزش و پرورش از قبیل تعاونی های مسکن و مصرف ، صندوق های قرض الحسنه ، خانه های معلم در تهران و شهرستانها ، باشگاه های معلمان و اقدامات مبتذل و نمایشی مانند سبد کالا یک افسانه باور نکردنی است .
لینک یادداشت رسول پاپایی :
http://rasoolpapaei.blogspot.com/2010/07/blog-post.html
منبع :http://shirzaad1.persianblog.ir/
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر